Analiza zadania
Analiza zadania (ang. mission analysis[1]) – element procesu twórczej działalności dowódcy podczas wypracowania decyzji[2][3].
Analiza zadania jest pierwszą czynnością fazy planowania I etapu oceny sytuacji[4]. Jest procesem myślowym, w którym stosuje się wszystkie sposoby abstrakcyjnego myślenia, jak: analizę i syntezę, indukcję i dedukcję oraz porównanie i przewidywanie. Jako czynność w procesie oceny sytuacji precyzuje ona, co i w jakim celu należy wykonać dla zrealizowania otrzymanego zadania. Powinna umożliwić właściwe zrozumienie zamiaru i intencji dowódcy wyższego oraz charakteru działań sąsiadów. Wnioski wypływające z analizy zadania stanowią obok wniosków z oceny położenia bojowego podstawowy element, na którym opiera się decyzja dowódcy[5].
Proces analizy zadania
[edytuj | edytuj kod]Analizując otrzymane zadanie dowódca rozpatruje[4]:
- zamiar przełożonego (jakie jest zadanie i zamiar przełożonego i jaka jest rola mojego oddziału w realizacji jego planów)
- istotę zadania własnego (czego wymaga przełożony i co muszę wykonać, aby zrealizować jego zamiar)
- ograniczenia (czas, przestrzeń, zabezpieczenie logistyczne itp.)
- zmiany położenia od momentu podpisania rozkazu przez przełożonego.
W czasie analizy zadania dowódca musi odpowiedzieć sobie na pytania[6]:
- jakie jest zadanie i zamiar przełożonego i jaka jest rola mojego batalionu w realizacji jego planów;
- czego wymaga przełożony lub co muszę wykonać, aby zrealizować jego zamiar,
- czy i jeśli tak, to jakie istnieją ograniczenia swobody działania,
- czy nastąpiły znaczące zmiany sytuacji od momentu podpisania rozkazu przez przełożonego; jeśli tak, to czy wiedząc o tych zmianach, postawiłby on takie samo zadanie?
Wnioski z analizy zadania
[edytuj | edytuj kod]W wyniku analizy zadania precyzuje się wnioski co do[4][5]:
- miejsca i roli oraz celu działania oddziału w przyszłej walce
- rejonu skupienia głównego wysiłku oraz sposobów wykorzystania skutków rażenia ogniowego realizowanego przez przełożonego
- ugrupowania bojowego i kolejności wykonania poszczególnych zadań cząstkowych;
- wpływu działania sąsiadów na wykonanie zadania oddziału oraz zakresu współdziałania z sąsiadami w poszczególnych zadaniach cząstkowych
Odprawa informacyjna
[edytuj | edytuj kod]W narodowym (polskim) procesie dowodzenia po analizie zadania organizuje się odprawę informacyjną. Ze względu na jej miejsce i rolę w fazie planowania oraz wpływ na dalszy przebieg procesu dowodzenia, przekazuje się na niej wnioski z ustalenia położenia i ogólne wnioski z analizy zadania we wszystkich obszarach zainteresowania[7]. Następnie następuje organizacja pracy w dowództwie. Podaje się[8]:
- sprecyzowane zadanie własne,
- myśl przewodnią dowódcy[a],
- zadania, które zapewnią skupienie pracy sztabu zgodnie z intencjami dowódcy,
- czas zakończenia oceny sytuacji (czas odprawy decyzyjnej i czas postawienia zadania podwładnym),
- kryteria do porównania wariantów działania, jeżeli porównanie wariantów działania ma się odbyć metodą kryteriów.
| Zagadnienie | Referujący |
|---|---|
| wprowadzenie | dowódca/ szef sztabu |
| sytuacja wojsk własnych i sąsiadów | szef grupy dowodzenia |
| zadanie i myśl przewodnia przełożonego zadanie własne |
szef sztabu |
| wstępna ocena terenu i przeciwnika | S2/ grupa planowania |
| problemy, ograniczenia | szefowie grup/sekcji |
| sprecyzowane zadanie własne myśl przewodnia dowódcy kryteria oceny wariantów |
dowodca |
| wnioski z kalkulacji czasu wytyczne do zarządzenia przygotowawczego wytyczne do planowania |
szef sztabu |
| zakończenie (podsumowanie) | dowódca/ szef sztabu |
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Myśl przewodnia dowódcy jest krótkim i jednoznacznym określeniem, co podległe siły muszą zrobić, aby wykonać zadanie w odniesieniu do przeciwnika, terenu oraz pożądanego stanu końcowego. Obejmuje ona cel działania, warunki zdarzenia, które muszą mieć miejsce, aby zadanie mogło zostać wykonane i opis pożądanego stanu końcowego. Myśl przewodnia musi nawiązywać do myśli przewodniej przełożonego. Zapisuje się ją w rozkazie bojowym[9].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Machna 2019 ↓, s. 38.
- ↑ Laprus (red.) 1979 ↓, s. 16-17.
- ↑ Szkoduła 2023 ↓, s. 20.
- ↑ a b c Wołejszo (red.) 2013 ↓, s. 254.
- ↑ a b Ściborek (red.) 1995 ↓, s. 202.
- ↑ Kręcikij (red.) i Wołejszo (red.) 2007 ↓, s. 74.
- ↑ a b Kręcikij (red.) i Wołejszo (red.) 2007 ↓, s. 77.
- ↑ Wołejszo (red.) 2013 ↓, s. 254–256.
- ↑ Kręcikij (red.) i Wołejszo (red.) 2007 ↓, s. 76.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Janusz Kręcikij (red.), Jarosław Wołejszo (red.): Podręcznik dowódcy batalionu. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej. Instytut Zarządzania i Dowodzenia, 2007. ISBN 978-83-89423-99-3.
- Łukasz Machna: Procedury dowodzenia pododdziałem: planowanie i organizowanie działań na szczeblu drużyna–pluton–kompania. Wrocław: Akademia Wojsk Lądowych im. gen. Tadeusza Kościuszki, 2019. ISBN 978-83-66299-06-1.
- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, s. 16-17. ISBN 83-11-06229-3.
- Dariusz Szkoduła: Proces dowodzenia na szczeblu batalionu zmechanizowanego. Wrocław: Akademia Wojsk Lądowych im. gen. Tadeusza Kościuszki, 2023. ISBN 978-83-66299-66-5.
- Jarosław Wołejszo (red.): System dowodzenia. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2013. ISBN 978-83-7523-228-8.
- Zbigniew Ściborek (red.): Działania taktyczne wojsk lądowych. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 1995.